Fryderyk Jagiellończyk

(ur. 27 kwietnia 1468r. w Krakowie, zm. 14 marca 1503r. tamże) – królewicz polski i książę litewski, kardynał, arcybiskup gnieźnieński i prymas Polski, biskup krakowski.
 
Kazimierz IV
Jagiellończyk
ojciec Fryderyka
Jagiellończyka

Elżbieta Rakuszanka
matka Fryderyka
Jagiellończyka

Jadwiga Jagiellonka
siostra Fryderyka
Jagiellończyka

Św. Kazimierz
brat Fryderyka
Jagiellończyka

Elżbieta Jagiellonka
siostra Fryderyka
Jagiellończyka

Elżbieta Jagiellonka
siostra Fryderyka
Jagiellończyka

Anna Jagiellonka
siostra Fryderyka
Jagiellończyka

Elżbieta Jagiellonka
siostra Fryderyka
Jagiellończyka

Zofia Jagiellonka
siostra Fryderyka
Jagiellończyka

Barbara Jagiellonka
siostra Fryderyka
Jagiellończyka

Zygmunt I Stary
brat Fryderyka
Jagiellończyka
Jan I Olbracht
brat Fryderyka
Jagiellończyka
Aleksander
Jagiellończyk
brat Fryderyka
Jagiellończyka
Władysław II
Jagiellończyk
brat Fryderyka
Jagiellończyka
       


Był szóstym synem i dziewiątym dzieckiem Kazimierza Jagiellończyka, króla Polski i wielkiego księcia litewskiego, i jego żony Elżbiety Rakuszanki.

Imię otrzymał po cesarzu Fryderyku III. Ojcem chrzestnym Fryderyka Jagiellończyka był Protazy, biskup ołomuniecki.

13 kwietnia 1488r., po śmierci biskupa Jana Rzeszowskiego, został wybrany przez kapitułę krakowską biskupem krakowskim. Przyjął wówczas cztery niższe święcenia duchowne; 2 maja 1488r. wybór został potwierdzony przez papieża. Ojciec dążył do zapewnienia mu także biskupstwa warmińskiego, jednak kapituła warmińska ubiegła króla, wybierając w 1489r. Łukasza Watzenrodego.

Działał na rzecz objęcia tronu polskiego przez brata, Jana Olbrachta w 1492r.

Po śmierci Zbigniewa Oleśnickiego został mianowany 2 października 1493r. arcybiskupem gnieźnieńskim (jednocześnie prymasem Polski); od tej chwili łączył w jednym ręku dwa tradycyjnie najważniejsze biskupstwa w Polsce. Jego pozycję w Kościele polskim wzmocniła jeszcze nominacja kardynalska; papież Aleksander VI kreował go 20 września 1493r. kardynałem prezbiterem kościoła tytularnego Sanctae Luciae in septem soliis (lub) viis. Po nominacji na gnieźnieńską stolicę arcybiskupią przyjął sakrę biskupią.

Był świadkiem wydania przywileju piotrkowskiego w 1496r. 6 maja 1499r. podpisał w Krakowie akt odnawiający unię polsko-litewską. Podpisał dekret elekcyjny Aleksandra Jagiellończyka na króla Polski 3 października 1501r. Był sygnatariuszem unii piotrkowsko-mielnickiej 1501r.

Kierował się w swoich działaniach dobrem dynastii Jagiellonów, ale dbał również o sprawy kościelne. Rozwijał w obu swoich diecezjach kult świętych, troszczył się o życie liturgiczne oraz należyty poziom życia duchowieństwa; przeprowadzał synody diecezjalne i prowincjonalne.