IWONA Włóczka...

KRÓL Włóczka?

IWONA Włóczka...

KRÓL O, o! Tutaj włóczka, (śmieje się)

IWONA (bierze włóczkę)

KRÓL He, he, he.

IWONA (milczy)

KRÓL Włóczka się zapodziała?

IWONA (milczy)

KRÓL Hem, hem! (podchodząc) No, no, cóż tam? No, no. (śmieje się) No? Tak jakbyśmy trochę tego... trochę obawiali się? Co? Nie ma czego. No! — nie ma czego! (niecierpliwie) Kiedy mówię, że nie ma czego!

IWONA (cofa się z lekka)

KRÓL Ja przecież jestem ojciec... ojciec Filipcia, tata? Tfy! Nie tata, ale ojciec! W każdym razie... Nie jestem przecież obcy. (podchodzi, Iwona się cofa) Nie trzeba znów tak... Jestem zwykły sobie człowiek. Zwykły no — nie jestem król Herod! Nikogo nie pożarłem. Nie ma się czego bać! Nie jestem zwierzę. Mówię, że nie jestem zwierzę! Nie jestem zwierzę! (podenerwowany) Nie ma się czego bać! Nie jestem zwierzę przecież! (podchodzi, Iwona cofa się gwałtownie, upuszcza włóczkę, Król krzyczy) No, mówię, nie ma się czego bać! Nie jestem zwierzę!!!