INOCENTY Ambicja zniewala mnie do wyjaśnienia, że ona też mnie kocha, ale prawdopodobnie wstydzi się przyznać wobec księcia, gdyż rzeczywiście jako obiekt nie przynoszę jej zaszczytu. (do Iwony) Po co udawać — wszakże nieraz mówiłaś mi, że mnie kochasz.

IWONA (milczy)

INOCENTY (rozdrażniony) No, nie zadzieraj tak nosa! Jeżeli o to chodzi, akurat tyleż mnie pociągasz, co ja ciebie, a może nawet mniej.

KSIĄŻĘ Słyszycie?

INOCENTY (chłodno) Książę pozwoli, że wytłumaczę. Jeśli powiedziałem, iż ją kocham, to miałem na myśli — tak, w braku czegoś
lepszego, z braków, powiedzmy, z braków...

SZAMBELAN Fi donc! A jakże można!

INOCENTY Chodzi o to, że lepsze kobiety, a nawet przeciętne, są niesłychanie trudne i nieprzychylne, a z nią można wypocząć, przynajmniej można wypocząć, ja dla niej nie jestem gorszy niż ona dla mnie, przynajmniej można wypocząć od tego nieustannego, nieprzerwanego konkursu... tej parady na tym świecie. Kochamy się, bo ona tak samo mi się nie podoba jak ja jej, i nie ma nierówności.

KSIĄŻĘ Podziwiam pańską otwartość!

INOCENTY Ja bym chętnie kłamał, ale dziś to już niemożliwe, epoka nasza zbyt przenikliwa, wszystkie listki figowe powiędły. Nic innego nie pozostaje jak szczerość. Nie ukrywam, że my właściwie kochamy się tak... na pocieszenie... bo ja mam tyleż powodzenia u kobiet, co ona u mężczyzn. Ale nie ukrywam też, że jestem zazdrosny — nie, nie będę ukrywał mojej zazdrości, ujawnię ją konsekwentnie, mam do tego prawo! (do Iwony, z niespodziewaną pasją) Zakochałaś się w nim? W nim? Co? Co?

IWONA (krzyczy) Precz! Precz! Precz! W o n !

INOCENTY Zakochana!

IWONA (gasnąc) Won!