Henryk II Pobożny mąż Anny Przemyślidki	Gertruda Wrocławska córka Anny Przemyślidki	Elżbieta Wrocławska córka Anny Przemyślidki	Konstancja Wrocławska córka Anny Przemyślidki	Agnieszka Wrocławska córka Anny Przemyślidki	Jadwiga Wrocławska córka Anny Przemyślidki
Bolesław II Rogatka syn Anny Przemyślidki	Władysław Wrocławski syn Anny Przemyślidki	Konrad I Głogowski syn Anny Przemyślidki	Mieszko Lubuski syn Anny Przemyślidki	Henryk III Biały syn Anny Przemyślidki

Po śmierci swojego męża, Henryka II Pobożnego w 1241r. w bitwie pod Legnicą, Anna rozpoznała zmasakrowane na polu bitwy i pozbawione głowy ciało swego małżonka po nietypowym szczególe anatomicznym – szóstym palcu u nogi. Jako wdowa zyskała pewną władzę. Niektórzy historycy uważają nawet, że po zamieszaniu wojennym wywołanym najazdem mongolskim, Anna sprawowała władzę regencyjną nad swoimi synami. Nie jest to jednak do końca pewne, ponieważ Henryk II Pobożny pozostawił w chwili śmierci aż dwóch synów, którzy zapewne już byli pełnoletni – byli nimi Bolesław II Rogatka i Mieszko lubuski, który zmarł wkrótce po śmierci ojca. Prawdopodobnie Anna posiadała jednak duży wpływ na swoich synów, opiekowała się też młodszymi, niepełnoletnimi synami (byli to Henryk III Biały, Konrad I głogowski i Władysław). Zapewne sprawowała regencję w księstwie legnickim w imieniu niepełnoletniego Henryka III, który odziedziczył Legnicę w spadku po ojcu. Znana jest pochodząca z 1242 roku owalna pieczęć księżnej Anny z napisem „ANNA DEI GRACIA ZLESIE DVCISSA IVNIOR”.

Anna zasłynęła jako fundatorka klasztorów i dobrodziejka zakonów. Razem ze swoim mężem współfundowała budowę wrocławskiego klasztoru franciszkanów. Budowę rozpoczęto w latach 1234r.–1236r. Niestety klasztor został zniszczony podczas najazdu mongolskiego w 1241r. Odbudową zajęła się Anna – prace budowlane trwały 14 lat (1242r.–1256r.). Rok po śmierci męża, w 1242r. ufundowała w Krzeszowie klasztor benedyktynów sprowadzonych z czeskich Opatovic. Również już jako wdowa sprowadziła zakon Zakon Krzyżowców (Szpitalników) z Czerwoną Gwiazdą, opiekujący się chorymi. W 1253r. za sprawą Anny zakonnicy otrzymali pierwsze budynki szpitalne, a po swojej śmierci księżna przekazała im swój pałac na szpital. W 1257r. mając poparcie papieża i akceptację swojego syna Henryka (wtedy już rządzącego we Wrocławiu), Anna sprowadziła z Pragi do Wrocławia Zakon Świętej Klary. Pomocy w tym przedsięwzięciu udzieliła Annie jej siostra Agnieszka, która była przeoryszą konwentu klarysek w Pradze. Trzy lata później konsekrowano niewielki, trójprzęsłowy, prostokątny kościół klasztorny św. Klary. Wkrótce, zapewne już kilka lat później, do świątyni tej dobudowano od południa tej samej długości kaplicę pw. św. Jadwigi Śląskiej, przeznaczoną na miejsce pochówku członków rodu książęcego. Po swej śmierci w 1265r. została tam pochowana Anna jako księżna-fundatorka. Później znaleźli tam pochówek także inni książęta śląscy, m.in. jej syn, książę Henryk III Biały.

W diecezji legnickiej rozpatruje się możliwość jej beatyfikacji.