Cymbarka Mazowiecka
Cymbarka (ur. między 1393 a
1395, zm. 28 września 1429 w Türnitz) – księżniczka
mazowiecka z dynastii Piastów.
Druga z córek Siemowita IV i Aleksandry, siostry Władysława
II Jagiełły.
Siemowit IV
ojciec
Cymbarki |
Aleksandra
Olgierdówna
matka
Cymbarki |
Władysław I Płocki
brat Cymbarki |
Kazimierz II Bełski
brat Cymbarki |
Katarzyna
siostra Cymbarki |
Siemowit V
brat Cymbarki |
Maria
siostra Cymbarki |
Trojden II
brat Cymbarki |
Aleksander
Mazowiecki
brat Cymbarki |
Jadwiga
siostra Cymbarki |
Anna
siostra Cymbarki |
Eufemia
siostra Cymbarki |
Amelia
siostra Cymbarki |
Aleksandra
siostra Cymbarki |
|
|
|
|
25 stycznia 1412 poślubiła w
Krakowie księcia austriackiego Ernesta Żelaznego, którego
starszy brat Wilhelm był niegdyś narzeczonym królowej
Jadwigi. Mariaż ten był częścią planów politycznych
Jagiełły, zawiązania sojuszu z Habsburgami przeciwko
Zygmuntowi Luksemburskiemu. Dzięki jej wstawiennictwu jej
brat Aleksander został biskupem trydenckim. Według tradycji
słynęła z piękności i siły, podobno rękoma gniotła orzechy,
wbijała gwoździe i łamała podkowy. Zapoczątkowała główną
ernestyńską linię dynastyczną Habsburgów, wydając na świat
dziewięcioro dzieci: Fryderyka III (1415–1493), późniejszego
cesarza, Małgorzatę (1416–1486), żonę księcia saskiego
Fryderyka II, Albrechta VI (1418–1463), księcia Austrii,
Aleksandra (ur. i zm. ok. 1420), Rudolfa (zm. przed 1424),
Leopolda (zm. przed 1424), Katarzynę (1424–1493), żonę
margrabiego Badenii Karola I, Annę (zm. w październiku
1429), Ernesta II (zm. w sierpniu 1432).
Według Ottona Habsburga, wieloletniej głowy rodu Habsburgów,
od niej ma pochodzić dziedziczone od pokoleń zniekształcenie
dolnej wargi, tzw. warga habsburska, widoczna (w mniej
rażącej formie) u byłego króla Hiszpanii Jana Karola I. Jest
to jednak pogląd nie poparty żadnymi dowodami. Cymbarka jako
zdrowa kobieta, jedynie przez swą wielodzietność przyczyniła
się do utrwalenia wadliwego genotypu Habsburgów. Nie ona
jednak była nosicielką tej wady genetycznej.
Prognatyzm w rodzinie Habsburgów występował już znacznie
wcześniej, a w sposób ewidentny np. u Rudolfa IV
(1339-1365). Cechę tą utrwalił, a nawet wzmocnił,
praktykowany w rodzie przez wieki, zwyczaj ożenków
wewnątrzrodzinnych, co w sposób oczywisty pociągnęło za sobą
wszelkie niebezpieczeństwa chowu wsobnego.
|