Jak rozumieją tę komedię aktorzy, reżyserzy, scenografowie. Dlaczego mają tak ściśle trzymać się ram wskazanych przez Becketta, skoro on sam łamie standardy, pokazuje inny, nieintuicyjny sposób myślenia. Skoro Beckett może, to czemu adaptatorzy jego sztuki nie mogą? Czymże jest odejść od reguł ustalonych w teatrze w porównaniu z tym, co Beckett chce zrobić z naszym sposobem myślenia.

Jednak, czy można?

Na scenie widzimy czerwoną kanapę zamiast urn. Twarze są jednak ucharakteryzowane tak jak chciał Beckett, są punktowe światła i odważna mimika, ale tylko wtedy, kiedy dana twarz jest oświetlona, bo tylko twarze wystają zza kanapy, tak jak miały wystawać z urn.

Zbyt dosłownie? Zbyt komediowo? Czy scenarzysta puścił nam oko, czy raczej pokazał tabliczkę z napisem ŚMIECH, jak w jakimś sitcomie.

Do teraz nie mogę się ustosunkować do tego spektaklu. Nie wiem, czy mi się podobał, czy raczej czuję się potraktowana jak małe dziecko, które nic nie rozumie, więc specjalnie dla niego trzeba wyłożyć kawę na ławę i nie zmuszać za bardzo do myślenia.

Chyba, że znasz dobrze Komedię Becketta i wiesz jak to powinno wyglądać. Może jednak niespodziewane dorzuci coś do Twoich przemyśleń. Może oburzam się, bo oni kazali mi się zastanowić, mimo, iż ja chciałam przyjść, pośmiać się i napisać ładną recenzję.

Przeszło mi przez myśl zapytać autorów: dlaczego? Jednak po co znać odpowiedź. W końcu to widz decyduje o tym co widzi.
Frau Schmetterling - maj 2013