 |
|
 |
|
Samuel Beckett
KOMEDIA: utwór napisany po angielsku w roku
1962 pt. Play i przełożony przez autora na
francuski pt. Comédie. Po raz pierwszy
opublikowany po niemiecku pt. Spiel w roku
1963
w Niemczech, po angielsku w roku 1964 w
Wielkiej
Brytanii, po
francusku –
w roku 1964 we Francji. Po raz pierwszy
wykonany po niemiecku 14 czerwca 1963 roku w
Ulmer Theater
w Ulm. W roku 1978 zrealizowany przez autora
w języku niemiecim
w Schiller Theater
w Berlinie.
|
|
|
 |
Samuel Beckett
(ur.
13 kwietnia
1906
w
Foxrock, zm.
22 grudnia
1989 w
Paryżu) –
irlandzki
dramaturg,
prozaik i
eseista, tworzący
początkowo
w
języku angielskim,
a od 1945 –
francuskim. Jeden z
twórców
teatru absurdu.
Jego powieści są pozbawiane tradycyjnej
narracji, utrzymane
w klimacie skrajnego
pesymizmu
i podkreślające bezsens ludzkiej egzystencji. |
|
|
 |
 |
 |
|
Na proscenium,
pośrodku, stykające się ze sobą trzy
jednakowe urny o wysokości około metra. Z
każdej z nich wystaje głowa; szyja ściśle
w wylocie urny. Od lewej do prawej [patrząc
od widowni]
są to głowy K2, M i
K1. Zwrócone twarzami dokładnie ku widowni,
pozostają przez cały czas nieruchome. Twarze
pozbawione wieku i rysów, do tego stopnia,
że prawie nie odróżniają się od urn.
Ale nie
maski.
Do wypowiedzi
wywołuje ich punktówka wycelowana w same
twarze. Światło
punktówki przeskakuje z twarzy na twarz
błyskawicznie. Poza
miejscami zaznaczonymi, ciemność [taka jak
na początku, czyli prawie zupełna] nie
zapada.
|
|
|
 |
 |
|
Odpowiedź na światło
pada błyskawicznie. Twarze – kamienne.
Głosy, poza miejscami, gdzie zaznaczona jest
ekspresja, bezbarwne.
Tempo mówienia bardzo
szybkie.
Gdy kurtyna idzie
w górę, na scenie prawie zupełna ciemność.
Urny ledwo
dostrzegalne. Pięć sekund.
Słabe światło trzech
punktówek jednocześnie na trzy twarze. Trzy
sekundy.
Głosy ciche, słowa w
dużej mierze niezrozumiałe.
|
|
|
 |
 |
K1: W pierwszej chwili, przyznaję, aż mnie
zatkało. Po prostu ogier!
Punktówka z K1 na M. M otwiera usta, żeby
mówić. Wtedy punktówka
z M na K2
K2: Coś między nami?, powiedział, za co ty mnie
masz, za maszynę do
tych rzeczy? W jego wypadku, rzecz jasna, nie
wchodziła w grę miłość
czysta. Więc dlaczego nie zerwiesz z nią?,
zapytałam. Zastanawiałam się czasem, czy nie
zostawał z nią dla pieniędzy.
Punktówka z K2 na M
|
|
|
 |
K1: A więc znowu był mój. Całkowicie. Znów byłam
szczęśliwa. Od rana do nocy śpiewałam. Świat –
Punktówka z K1 na M
M: W domu było przyjemnie, miło, jak gdyby nigdy
nic – nowa stronica. Natknęłam się na tę twoją
dawną kochanicę, powiedziała któregoś wieczoru
leżąc w łóżku, dobrze, że wyszedłeś już z tego.
Według mnie, niepotrzebny komentarz. Faktycznie,
kochanie, faktycznie. Kobiety, Boże, rzadkie
ścierwo. Dzięki tobie, koteczku,
powiedziałem, dzięki tobie.
Punktówka z M na K1
K1: Potem znów zaczął nią cuchnąć. Tak.
Punktówka z K1 na K2 |
|
|
 |
 |
URNY
Żeby urny nie przekraczały metra wysokości,
należy albo posłużyć się zapadniami, które
pozwolą aktorom stać poniżej poziomu sceny, albo
pozostawić urny z tyłu otwarte, aby aktorzy
mogli całą sztukę klęczeć.Jeśli nie ma zapadni,
a pozycja klęcząca okazałaby się zbyt uciążliwa,
aktorzy mogą stać, lecz urny muszą być wtedy
odpowiednio powiększone
i cofnięte z proscenium do połowy głębokości
sceny; urny
powinny być jednakowe: o ich wysokości decyduje
aktor najwyższy, o szerokości – najtęższy.
Pozycja siedząca
w ogóle nie wchodzi w grę ze względu na kształt
urn,
który byłby w takiej sytuacji nie do przyjęcia. |
|
|
 |
POWTÓRZENIE
Powtórzenie może być albo dokładne, albo
z pewnymi wariacjami.
Innymi słowy, za drugim razem światłem można
operować tak samo jak
za pierwszym [powtórzenie dokładne], albo nieco
inaczej [powtórzenie
z wariacjami].
W inscenizacji londyńskiej i, w mniejszym
stopniu,
paryskiej zastosowano drugą możliwość,
przeprowadzając to w następujący sposób:
|
|
|
 |
 |
 |
