Regelinda
(ur. zapewne 989r.,
zm. po 1014r.)
– polska księżniczka z dynastii Piastów,
córka Bolesława
I Chrobrego, margrabina
miśnieńska.
Była jedną z trzech córek
Bolesława I Chrobrego i jego trzeciej żony Emnildy; jej
rodzonymi braćmi byli król Polski Mieszko II i książę Otton,
a rodzonymi siostrami nieznana z imienia ksieni i nieznana z
imienia żona księcia ruskiego Świętopełka I. Regelinda była
przyrodnią siostrą Bezpryma i Matyldy.
Bolesław I
Chrobry
ojciec Regelindy |
Emnilda
Słowiańska
matka Regelindy |
Otto
Bolesławowic
brat Regelindy |
Mieszko II
Lambert
brat
Regelindy |
N.N. Bolesławówna
siostra
Regelindy |
N.N. Bolesławówna
siostra
Regelindy |
W 1002 lub 1003 roku została wydana za mąż za Hermana, syna
miśnieńskiego margrabiego Ekkeharda I. W 1009 roku mąż
Regelindy został margrabią Miśni.
Data śmierci Regelindy nie jest znana. Wiadomo tylko tyle,
że zmarła po 1014 roku; przypuszcza się, że jednak nie
wcześniej niż około 1030 roku. Nie zachowały się żadne
informacje na temat jej ewentualnego potomstwa.
Regelinda jest najbardziej znana z naturalnej wielkości
posągu z katedry naumburskiej, przedstawiającego (niem.) Die
lächelinde Polin (pol.) śmiejącą się Polkę. Pojawiły
się również głosy kwestionujące tę identyfikację, jednakże
tradycyjna teza jest nadal aktualna. Dzieło to
wykonane około 1240 r. jest przypisywane anonimowemu
rzeźbiarzowi Mistrzowi Naumburskiemu. Należy do najbardziej
znanych poloników w europejskiej sztuce gotyckiej.
Regelinda jest bohaterką opowiadań Uśmiech księżniczki (Maria
Krüger, zbiór Złota korona) oraz W Gnieźnie w roku
tysięcznym (Anna Lisowska-Niepokólczycka, zbiór Zrękowiny
księżniczki).
Postać Regelindy pojawia się w książce Elżbiety
Cherezinskiej pt. "Królowa".
|
