Henryk VI Dobry

Henryk VI Dobry (Wrocławski) (ur. 18 marca 1294r., zm. 24 listopada 1335r.) – książę wrocławski w latach 1311r.-1335r.

Henryk VI był drugim pod względem starszeństwa synem, a siódmym dzieckiem księcia legnickiego i wrocławskiego Henryka V Brzuchatego i księżniczki wielkopolskiej Elżbiety.
 

Henryk V Brzuchaty ojciec Henryka VI Dobrego	Elżbieta Bolesławówna matka Henryka VI Dobrego	Anna Habsburżanka żona Henryka VI Dobrego	Elżbieta córka Henryka VI Dobrego	Eufemia córka Henryka VI Dobrego	Małgorzata córka Henryka VI Dobrego
Anna siostra Henryka VI Dobrego	Helena siostra Henryka VI Dobrego	Elżbieta siostra Henryka VI Dobrego	Jadwiga siostra Henryka VI Dobrego	Eufemia siostra Henryka VI Dobrego	Bolesław III Rozrzutny brat Henryka VI Dobrego
Władysław Legnicki brat Henryka VI Dobrego

Małoletni w chwili śmierci ojca, znalazł się wraz z rodzeństwem Bolesławem III i Władysławem pod opieką matki (do 1304r.) i stryja księcia jaworskiego Bolka I Surowego (do 1301r.). W 1302r. po przejściowym sprawowaniu regencji przez biskupa wrocławskiego Henryka z Wierzbna władzę nad księstwem wrocławsko-legnickim przejął osobiście król czeski i polski Wacław II, który sprowadził najstarszego z synów Henryka V na swój dwór do Pragi. Co się w tym samym czasie działo z Henrykiem VI – nie wiadomo.

Za pełnoletniego Henryk został uznany w 1310r., kiedy ożenił się ze znacznie starszą od siebie Anną, córką władcy Austrii Albrechta I. Rok później na skutek nacisków możnych zjednoczonej dotychczas dzielnicy wrocławsko-legnickiej doszło do jej podziału na trzy części: wrocławską, legnicką i brzeską. Najbardziej ubogi i najmniej ważny był dział brzeski, do którego bracia zobowiązali się dopłacić łącznie 50 000 grzywien. Jako pierwszy prawo wyboru miał najstarszy Bolesław, który pragnąc zdobyć niezależność finansową wybrał niespodziewanie Brzeg, w związku z czym Wrocław przypadł Henrykowi. Przedsiębiorczy Henryk w przeciwieństwie do najmłodszego z braci Władysława (którego Bolesław w związku z tym wydziedziczył), nie miał kłopotów ze spłaceniem zobowiązań (pomocni okazali się zwłaszcza bogaci patrycjusze wrocławscy) i utrzymał się na otrzymanej dzielnicy.

W latach 1312r.-1317r. wybuchł konflikt Bolesława III i Henryka z książętami głogowskimi o ziemie, które zostały wydarte niegdyś ich ojcu. Długotrwała wojna, w której po stronie synów Henryka V uczestniczył Władysław Łokietek, zakończyła się przyłączeniem Uraza do dzierżaw Henryka, zaś Wołowa i Lubiąża do dzierżaw Bolesława.

W 1314r. Henryk wsparł również w walkach o tron niemiecki krewnego żony króla Fryderyka Pięknego.

Wojna z Piastami głogowskimi rozgorzała na powrót w 1321r., tym razem jednak Henryk nie był przekonany, co do celowości jej prowadzenia, zawierając na początku 1322r. separatystyczny pokój z Głogowczykami, uzyskując w zamian Smogorzów z okręgiem. Zawarte porozumienie zostało wsparte małżeństwem córki Henryka Elżbiety z Konradem oleśnickim.

Walki Bolesława III Rozrzutnego z synami Henryka III głogowskiego przeciągnęły się do roku następnego. Wtedy też Bolesław pragnący odzyskać władzę nad potężnym Wrocławiem zaproponował młodszemu bratu wymianę dzielnicy wrocławskiej na legnicką – Henryk VI tej niekorzystnej transakcji oczywiście nie przyjął.

Henryk VI zagrożony polityką brata zmierzającą do pozbawienia go księstwa (doszło nawet do drobnych starć zbrojnych), po nie udanej próbie podporządkowania się Władysławowi Łokietkowi (który bał się w tym momencie interwencji na Śląsku nie chcąc ryzykować wojny z Luksemburgami), złożył 20 kwietnia 1324r. hołd lenny cesarzowi rzymskiemu Ludwikowi Bawarskiemu, uzyskując prawo do dziedziczenia po nim jego córek (a więc nastąpiło wydziedziczenie Bolesława III i jego potomków).

Hołd lenny nie zabezpieczył jednak wystarczająco włości Henryka przed ponawianymi ciągle wyprawami Bolesława III. W tym celu książę wrocławski w 1325r. wydał swoją drugą córkę Eufemię za Bolesława Niemodlińskiego i zawarł rok później sojusz z zakonem krzyżackim skierowany przeciwko głównemu sojusznikowi brata na Śląsku Władysławowi Łokietkowi.

Ostatecznie Henryk pod naciskiem patrycjatu wrocławskiego zdecydował się na układy z królem czeskim Janem Luksemburczykiem. Do podpisania umowy doszło we Wrocławiu 6 kwietnia 1327r.. Na mocy tego układu księstwo wrocławskie pozostało niezależne od Jana Luksemburczyka, ale po śmierci Henryka VI miało przejść na własność korony czeskiej. W zamian za te ustępstwa Henryk otrzymał od króla w dożywocie ziemię kłodzką i wysoką rentę jako uposażenie.

W polityce wewnętrznej Henryk opierał swoje rządy na potężnym patrycjacie Wrocławia, który obdarzał licznymi przywilejami. Wobec kościoła był niezwykle stanowczy, przez co w latach 1319r.-1321r. znalazł się pod klątwą kościelną.

Henryk VI Dobry zmarł 24 listopada 1335r. i został pochowany w kaplicy św. Jadwigi w klasztorze klarysek we Wrocławiu. Z małżeństwa z Anną Habsburżanką miał trzy córki – Elżbietę, wydaną za Konrada I oleśnickiego, Eufemię, żonę Bolesława Niemodlińskiego i Małgorzatę, klaryskę z Wrocławia. Synów nie pozostawił.