Córka faraona – nieznana z imienia postać biblijna ze Starego Testamentu. Zgodnie z relacją zawartą w Księdze Wyjścia wyłowiła z rzeki koszyk z chłopcem, któremu nadała imię Mojżesz, i którego wychowała następnie jak własnego syna.

Choć Biblia nie podaje imienia córki faraona, w hagadach utożsamiono ją ze wspomnianą w 1 Księdze Kronik córką faraona o imieniu Bitia (בִּתְיָה), żoną Mereda. Tradycja rabiniczna widzi w niej czcicielkę Jahwe, prawdopodobną potajemną konwertytkę na judaizm, jej męża Mereda utożsamia zaś z Kalebem. Miała zostać jako jedyna pierworodna w Egipcie oszczędzona podczas dziesiątej plagi. Według Księgi Jubileuszów córka faraona nosiła imię Tarmut, u Artapanosa z Aleksandrii Merris, zaś u Józefa Flawiusza Termutis.

W tradycji islamskiej nosi imię Asija i jest żoną, a nie córką faraona. Także islamscy egzegeci przypisują jej potajemne czczenie Boga Izraela.

Motyw córki faraona odnajdującej w sitowiu koszyk z małym Mojżeszem często pojawia się w sztuce chrześcijańskiej, gdzie stanowi prefigurację ucieczki Świętej Rodziny do Egiptu. Ubranej zazwyczaj w bogate szaty córce faraona towarzyszą często służące i obserwująca całą scenę z ukrycia Miriam.