Mieszko III Stary ojciec Anastazji Mieszkówny	Eudoksja Izjasławówna matka Anastazji Mieszkówny	Władysław III Laskonogi brat Anastazji Mieszkówny	Bolesław Mieszkowic brat Anastazji Mieszkówny	Mieszko Młodszy brat Anastazji Mieszkówny	Salomea Mieszkówna siostra Anastazji Mieszkówny
Bogusław I mąż Anastazji Mieszkówny	Bogusław II syn Anastazji Mieszkówny	Kazimierz II Pomorski syn Anastazji Mieszkówny

W kwietniu 1177 Anastazja poślubiła niedawno owdowiałego Bogusława I. Małżeństwo to miało przypieczętować sojusz pomiędzy książętami: zachodniopomorskim i wielkopolskim. Mieszko III Stary zyskał wiernego sojusznika, który jako jedyny udzielił mu wsparcia, gdy ten został wygnany ze swoich posiadłości przez syna, Odona. Współpraca zięcia z teściem okazała się owocna, bo w 1181 książę-banita powrócił do dzielnicy gnieźnieńsko-kaliskiej, a nawet zajął dzielnicę poznańską, pokonując Odona.

Małżeństwo Anastazji i Bogusława I trwało bez mała dziesięć lat. 18 marca 1187 zmarł książę zachodniopomorski, pozostawiając żonę z dwoma niepełnoletnimi synami. Odtąd Anastazja pełniła rządy opiekuńcze wspierana w latach 1187–1189 przez kasztelana szczecińskiego Warcisława, a następnie do 1194/1198 przez księcia rugijskiego Jaromara I. Prawdopodobnie regencja córki Mieszka III Starego w księstwie zachodniopomorskim trwała aż do 1208.

Po śmierci synów 7 lipca 1224 za zgodą synowych wystawiła dokument fundacyjny żeńskiego klasztoru norbertanek w Trzebiatowie, który bogato uposażyła, nadając mu część swojej oprawy wiennej, otrzymanej po ślubie od męża: gród Trzebiatów oraz dwadzieścia siedem wsi. Zapewne w 1235 przybyły do Trzebiatowa norbertanki z klasztoru Betlejem z Fryzji. W roku wybudowania klasztoru Anastazja przeniosła się do niego, jednakże nie złożyła ślubów zakonnych. Ostatni raz wystąpiła publicznie 31 maja 1240, kiedy jej wnuk, Warcisław III, potwierdził na jej prośbę fundację klasztoru.

Zmarła po tej dacie i została pochowana w klasztorze norbertanek w Trzebiatowie.