S ł a w o m i r  M r o ż e k

WDOWA DRUGA — Dlaczego oni mi to zrobili? (płacze)
WDOWA PIERWSZA — (płacze) A mnie?
WDOWA DRUGA — (płacze) Ja im tego nigdy nie wybaczę.
WDOWA PIERWSZA — Ani ja.
WDOWA DRUGA — Nie dosyć, że się pojedynkowali, to się jeszcze pozabijali.
WDOWA PIERWSZA — Mogli się pozabijać, ale po co się od razu pojedynkować.
WDOWA DRUGA — Nawet nie wiedziałam, że się znali!
WDOWA PIERWSZA — A może się nie znali?
WDOWA DRUGA — Jakby się nie znali, to by się nie poje­dynkowali
WDOWA PIERWSZA — A jak się znali, to mogli nam chociaż powiedzieć, że się znają.
WDOWA DRUGA — Albo się nie pojedynkować.

WDOWA PIERWSZA — Ciekawa jestem, jak ona wygląda.

WDOWA DRUGA — Na pewno jest ładniejsza od pani.

WDOWA PIERWSZA — A to dlaczego?

WDOWA DRUGA — Bo jakby nie była ładniejsza od pani, to pani mąż by się w niej nie zakochał.

WDOWA PIERWSZA — A pani mąż by się w niej zakochał, jakby pani nie była od niej brzydsza?

WDOWA DRUGA — Wie pani co? Coś mi się wydaje, że ona jest ładniejsza od nas obu razem.

WDOWA PIERWSZA — Coś pani!

WDOWA DRUGA — To dlaczego oni obydwaj się w niej zakochali?

KELNER wstaje. Patrzy na zwłoki PANA DRUGIEGO.

KELNER — A tak cię prosiłem, żebyś nie siadał, gdzie nie trzeba. Rozgląda się.

KELNER — (radośnie) Poszła!
Idzie na prawo. Rozlega się muzyka, ta sama co poprzednio.
KELNER zatrzymuje się. Z lewej strony wchodzi Dama.

KELNER powoli odwraca się ku niej. Dama wyciąga ku niemu rękę.

KELNER pochyla głowę w głębokim ukłonie.

KONIEC