Sarmata

Sarmata, pierwszy król starożytnej Polski panował około 1800 r. p.n.e., wymieniony w kronikach Prokosza i Bielskiego. Został wybrany na prawomocnym wiecu słowiańskim. Był synem króla Helissa I i wnukiem Jawana.

 

Heliss I
ojciec Sarmaty
 

Kodan
syn Sarmaty
Heliss II


Król Sarmata był prawdopodobnie przybyszem z Elamu, z okresu, gdy jego kraj stracił tożsamość i niezależność na rzecz Akadu. Jako Aryjczyk-Sarmata pochodzący z Iranu, to jest ziemi ludzi szlachetnych, oraz wielki wojownik wprowadził zwyczaje i zasady sarmackie. Sarmaci słynęli z trzech rzeczy: wartości bojowej, jazdy konnej i prawdomówności – których to według Herodota uczyli od małego swoje dzieci. Był założycielem pierwszej państwowości na naszych ziemiach - Sarmacji Europejskiej. Od niego pochodzą nazwy Sarmacja, Sarmata i sarmacki, dlatego później Rzymianie nazywali nasz kraj Sarmacją i Sarmacją Europejską, a Słowian - Sarmatami, z kolei Morze Bałtyckie nazywano Morzem Sarmackim, a Karpaty - Górami Sarmackimi.