Fryderyk I Legnicki ojciec Fryderyka II Legnickiego	Ludmiła z Podiebradów matka Fryderyka II Legnickiego	Elżbieta Jagiellonka żona Fryderyka II Legnickiego	Zofia Hohenzollern żona Fryderyka II Legnickiego	Fryderyk III Legnicki syn Fryderyka II Legnickiego
Jerzy II Brzeski syn Fryderyka II Legnickiego	Zofia córka Fryderyka II Legnickiego

Władał księstwem legnickim od 1498r., a Księstwem Brzegu od 1521 roku. Dzięki swej polityce finansowej powiększył obszar księstwa o ziemie zaodrzańskie.

W 1515r. poślubił Elżbietę, najmłodszą córkę króla Kazimierza Jagiellończyka, która zmarła kilkanaście miesięcy później przy porodzie jedynej córki – Jadwigi. W 1519 roku ożenił się ponownie z Zofią Hohenzollern – siostrzenicą swojej pierwszej żony. Miał z nią dwóch synów: Fryderyka III i Jerzego II oraz córkę Zofię – żonę Jana Jerzego Hohenzollerna – margrabiego Brandenburgii.

Za jego rządów istniał założony w Legnicy uniwersytet. W swoich miastach książę działał na rzecz porządku, czystości, zlecając oświetlanie i brukowanie ulic. Do jego osiągnięć należało także zwiększanie obronności miast jego państwa, za jego wolą Legnica zmieniła swój układ przestrzenny przebudowując liczne kaplice i kościoły za murami miasta w system forteczny. Przed 1521 rokiem było na przedmieściach około 15 kościołów i kaplic, w tym Kolegiata pw. Grobu Świętego czy kościół Św. Jakuba w pobliżu bramy wrocławskiej, wszelkie te przybytki książę w obawie przed Turkami kazał rozebrać a na ich miejscu usypać wały i tworzyć drugą fosę. Razem z małżonką Zofią, ufundował także armatę z brązu dla obrony miasta.

8 kwietnia 1525 roku, ze względu na bliskie koligacje rodzinne z Hohenzollernami, a także na przyjaźń Zygmunta I króla Polski, wybrano go testorem traktatu krakowskiego.

W roku 1523r. książę, mając pełny skarbiec, kupił od Jana Thurzo, brata biskupa wrocławskiego Jana Thurzo księstwo wołowskie. W tym samym roku przeszedł na protestantyzm i dał ludności księstwa wolność wyznania. Przez wiele lat popierał reformatora Kaspara Schwenkfelda, w końcu jednak pod naciskiem suwerena, króla czeskiego Ferdynanda I, zmusił go z racji jego radykalizmu do emigracji. W 1526r. Fryderyk II był jednym z kandydatów na tron czeski (po matce Ludmile był wnukiem króla Jerzego z Podiebradów). W 1537r. zawarł z margrabią brandenburskim traktat o wzajemnym dziedziczeniu, który po latach musiał wypowiedzieć pod naciskiem suwerena i stanów czeskich. Związek z Domem Brandenburskim pozostał jednak częścią jego testamentu politycznego i był realizowany przez jego synów, zwłaszcza Jerzego II brzeskiego. W 1542r. poszerzył także władztwo na południu, gdy tytułem zastawu objął księstwo ziębickie.