Andrzej Bursa
ur.1932r. zm.1957r.- poeta, prozaik, dramaturg, publicysta
Legenda pokolenia 56. Studiował bułgarystykę na Uniwersytecie Jagiellońskim. W 1952r. poślubił Ludwikę Szemiot, studentkę Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie. W tym samym roku urodził się ich jedyny syn Michał. W 1957r. był reporterem w ,,Dzienniku Polskim”. Zmarł nagle 15 listopada 1957r. Debiutował w 1954r. w ,,Życiu Literackim” wierszem "Głos w dyskusji o młodzieży" - gwałtownym oskarżeniem dorosłych o zakłamanie. Wyd. książkowe utworów Bursy ukazało się pośmiertnie w 1958r.(Wiersze), następne w 1969r.(Utwory Wierszem i Prozą). Pośmiertnie został wyróżniony nagrodą Listopada Poetyckiego. We wczesnych utworach, utrzymanych w tradycyjnej poetyce, pojawiła się tęsknota za szczęśliwym harmonijnym czasem dzieciństwa(Fiński nóż). Późniejsze wiersze są przede wszystkim wyrazem gwałtownego buntu przeciw zakłamaniu i okrucieństwu świata (Nauka Chodzenia), jałowości życia (Kasjer), miłości (Trzynastoletnia), mitom narodowym (Wernyhora) i literatury (Poeta). Bursa drwił, prowokował brutalnością, makabrycznością obrazów i wulgarnym słownictwem. Początkowa skłonność do kreowania nadrealistycznych wizji stopniowo ustąpiła miejsca naturalizmowi. Brzydkie odrażające obrazy polskiej rzeczywistości przeczyły propagandowym mitom. Bursa był też autorem groteskowo-makabrycznej prozy(powieść "Zabicie ciotki" i krótki tekst "Ze sposobów znęcania się nad gośćmi niskiego wzrostu") i dramatów ("Zwierzęta hrabiego Caliostro"). Być może za gniewem i buntem kryła się tęsknota za światem prawdziwych wartości- pod konie życia napisał utwory afirmujące miłość (Luiza), odpowiedzialność życiową(Święty Józef) i sztukę (Obrona Żebractwa).
ur.1932r. zm.1957r.- poeta, prozaik, dramaturg, publicysta
Legenda pokolenia 56. Studiował bułgarystykę na Uniwersytecie Jagiellońskim. W 1952r. poślubił Ludwikę Szemiot, studentkę Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie. W tym samym roku urodził się ich jedyny syn Michał. W 1957r. był reporterem w ,,Dzienniku Polskim”. Zmarł nagle 15 listopada 1957r. Debiutował w 1954r. w ,,Życiu Literackim” wierszem "Głos w dyskusji o młodzieży" - gwałtownym oskarżeniem dorosłych o zakłamanie. Wyd. książkowe utworów Bursy ukazało się pośmiertnie w 1958r.(Wiersze), następne w 1969r.(Utwory Wierszem i Prozą). Pośmiertnie został wyróżniony nagrodą Listopada Poetyckiego. We wczesnych utworach, utrzymanych w tradycyjnej poetyce, pojawiła się tęsknota za szczęśliwym harmonijnym czasem dzieciństwa(Fiński nóż). Późniejsze wiersze są przede wszystkim wyrazem gwałtownego buntu przeciw zakłamaniu i okrucieństwu świata (Nauka Chodzenia), jałowości życia (Kasjer), miłości (Trzynastoletnia), mitom narodowym (Wernyhora) i literatury (Poeta). Bursa drwił, prowokował brutalnością, makabrycznością obrazów i wulgarnym słownictwem. Początkowa skłonność do kreowania nadrealistycznych wizji stopniowo ustąpiła miejsca naturalizmowi. Brzydkie odrażające obrazy polskiej rzeczywistości przeczyły propagandowym mitom. Bursa był też autorem groteskowo-makabrycznej prozy(powieść "Zabicie ciotki" i krótki tekst "Ze sposobów znęcania się nad gośćmi niskiego wzrostu") i dramatów ("Zwierzęta hrabiego Caliostro"). Być może za gniewem i buntem kryła się tęsknota za światem prawdziwych wartości- pod konie życia napisał utwory afirmujące miłość (Luiza), odpowiedzialność życiową(Święty Józef) i sztukę (Obrona Żebractwa).
