Szeba (zm. przed ok. 970 p.n.e.) – Izraelita z pokolenia Beniamina, syn Bikriego. Wzniecił bunt przeciwko królowi Dawidowi niedługo po stłumieniu buntu Absaloma. Opisywany w 2 Księdze Samuela.

Szeba podał w wątpliwość prawo Dawida do panowania nad całym Izraelem i wzywał plemiona północne do wypowiedzenia posłuszeństwa monarsze. Jego hasło brzmiało: „Nie mamy działu wspólnego z Dawidem ani dziedzictwa z synem Jessego. O, Izraelu: Niech każdy idzie do swego namiotu”. Pokolenie Judy pozostało jednak wierne Dawidowi. Król powierzył stłumienie buntu Amasie. Kiedy jednak ten nie zdołał na czas przeprowadzić mobilizacji, władca wysłał przeciwko buntownikowi swoją gwardię przyboczną pod wodzą Abiszaja, z udziałem Joaba. Szeba schronił się w Abel Bet-Maaka. Kiedy Joab obległ miasto, jego mieszkańcy zgładzili buntownika.

W buncie Szeby ujawniły się tendencje separatystyczne plemion północnych, które doprowadziły do podziału Izraela w okresie rządów Roboama. Doprowadził też do odbudowy pozycji Joaba, który w czasie buntu zamordował swojego przeciwnika, Amasę.