Postacie Starego Testamentu Omri
 
Omri (hebr. עמרי) (panujący ok. 885 – 874 p.n.e.) – szósty król północnego królestwa Izraela, założyciel dynastii Omrydów. Wspominany w 1 Księdze Królewskiej.

Omri był, obok Zimriego, jednym z dowódców króla Eli. W czasie, gdy wojsko izraelskie z Omrim na czele oblegało filistyńskie miasto Gibbeton, Zimri zamordował króla w Tirsie i objął rządy w stolicy. Żołnierze obwołali jednak władcą Omriego, który, gdy tylko dowiedział się o zamachu, wyruszył przeciwko uzurpatorowi. Po zdobyciu Tirsy Zimri, chcąc uniknąć pojmania, popełnił samobójstwo.

Po pokonaniu innego pretendenta do tronu, Tibniego, Omri objął władzę nad Izraelem. Po sześciu latach swojego panowania przeniósł stolicę z Tirsy do wybudowanej przez siebie na wzgórzu Szomron Samarii. Według steli Meszy pokonał Moab i zmusił go do uległości. Zawarł przymierze z królem Tyru Etbaalem I, którego córka, Izebel, została żoną syna i następcy Omriego, Achaba.

W źródłach asyryjskich królestwo Izraela jeszcze długo po wygaśnięciu dynastii Omrydów było nazywane bit Humria (dom Omriego), co świadczy o znaczeniu tego władcy. Po raz ostatni nazwa ta pojawia się na cylindrze Sargona II z 712/711 p.n.e.