Noe (hebr. נוח Noaḥ, arab. نوح Nūḥ, w tłumaczeniu na pol. znaczy: „odpoczynek; pocieszenie”) – według Księgi Rodzaju syn Lameka i dziesiąty potomek w linii od Adama przez Seta; patriarcha, człowiek prawy i sprawiedliwy.
Noe jako jedyny spośród ówczesnych zepsutych ludzi znalazł łaskę w oczach Boga Jahwe. Dlatego Bóg sprowadził powszechny potop, mający zgładzić ludzkość, ale oszczędzić Noego wraz z rodziną i zwierzętami. Kazał zatem Noemu zbudować Arkę, umieścić w niej rodzinę i po parze wszystkich niepływających zwierząt, aby przeczekać katastrofę. Gdy Arka została ukończona, Bóg zesłał na Ziemię wielki potop. Nieustanny deszcz podniósł poziom wody tak, że zakryła ona nawet najwyższe góry. Po 40 dniach przestał padać deszcz, a gdy po wielu tygodniach wody opadły, Arka spoczęła w górach Ararat, a Noe zszedł na ląd i złożył Jahwe ofiary z bydła i ptactwa. Bóg obiecał nie sprowadzać więcej potopu z powodu człowieka i na znak przymierza rozciągnął na niebie łuk – tęczę. Przymierze Jahwe z Noem rozciąga się, zdaniem wyznawców judaizmu – w przeciwieństwie do przymierza z Abrahamem – na wszystkich ludzi i obejmuje: zakaz mordowania ludzi, zakaz kradzieży, zakaz czczenia fałszywych bogów, zakaz czynów niemoralnych seksualnie (kazirodztwo, zoofilia, zakaz spożywania części żyjącego zwierzęcia, zakaz bluźnierstwa, ustanowienie sprawiedliwych i praworządnych sądów sądzących przestępstwa
Ortodoksyjni żydzi zalecają nie-żydom raczej przestrzeganie tych praw (tzw. Siedem Praw Noego) niż konwersję na judaizm.
W Biblii pierwsza wzmianka o założeniu winnicy i zaznaniu upojenia alkoholowego dotyczy Noego. Syn Noego Cham znalazł ojca nagiego i powiedział o tym braciom – Semowi i Jafetowi, za co został przeklęty (dosłownie Noe przeklął jego syna – Kanaana). Noe żył po potopie jeszcze przez 350 lat. Biblia podaje, że przeżył 950 lat.
Noe jako jedyny spośród ówczesnych zepsutych ludzi znalazł łaskę w oczach Boga Jahwe. Dlatego Bóg sprowadził powszechny potop, mający zgładzić ludzkość, ale oszczędzić Noego wraz z rodziną i zwierzętami. Kazał zatem Noemu zbudować Arkę, umieścić w niej rodzinę i po parze wszystkich niepływających zwierząt, aby przeczekać katastrofę. Gdy Arka została ukończona, Bóg zesłał na Ziemię wielki potop. Nieustanny deszcz podniósł poziom wody tak, że zakryła ona nawet najwyższe góry. Po 40 dniach przestał padać deszcz, a gdy po wielu tygodniach wody opadły, Arka spoczęła w górach Ararat, a Noe zszedł na ląd i złożył Jahwe ofiary z bydła i ptactwa. Bóg obiecał nie sprowadzać więcej potopu z powodu człowieka i na znak przymierza rozciągnął na niebie łuk – tęczę. Przymierze Jahwe z Noem rozciąga się, zdaniem wyznawców judaizmu – w przeciwieństwie do przymierza z Abrahamem – na wszystkich ludzi i obejmuje: zakaz mordowania ludzi, zakaz kradzieży, zakaz czczenia fałszywych bogów, zakaz czynów niemoralnych seksualnie (kazirodztwo, zoofilia, zakaz spożywania części żyjącego zwierzęcia, zakaz bluźnierstwa, ustanowienie sprawiedliwych i praworządnych sądów sądzących przestępstwa
Ortodoksyjni żydzi zalecają nie-żydom raczej przestrzeganie tych praw (tzw. Siedem Praw Noego) niż konwersję na judaizm.
W Biblii pierwsza wzmianka o założeniu winnicy i zaznaniu upojenia alkoholowego dotyczy Noego. Syn Noego Cham znalazł ojca nagiego i powiedział o tym braciom – Semowi i Jafetowi, za co został przeklęty (dosłownie Noe przeklął jego syna – Kanaana). Noe żył po potopie jeszcze przez 350 lat. Biblia podaje, że przeżył 950 lat.
 |
 |
 |