Nadab (z hebr. נדב – chętny, szlachetny, wspaniałomyślny) – postać biblijna (Księga Wyjścia), pierworodny syn Aarona i Eliszeby.
Urodził się w Egipcie, skąd wyszedł z całym narodem izraelskim. Miał trzech braci: Abihu, Eleazara i Itamara. Ze swym młodszym bratem Abihu i 70 innymi Izraelitami oraz Aaronem i Mojżeszem został wezwany na górę Synaj, gdzie ujrzał wizję Jahwe. Wraz z ojcem i braćmi został wprowadzony na urząd kapłański. Najprawdopodobniej na drugi dzień po tej uroczystości Nadab i jego brat Abihu dopuścili się poważnego wykroczenia, ofiarując niedozwolony ogień, i zostali za to zabici przez ogień zesłany przez Jahwe, a potem ich ciała wyniesiono za obóz. Aaronowi oraz dwom pozostałym braciom Mojżesz zabronił obchodzić żałobę po swych bliskich, których Bóg zgładził – aby uniknąć gniewu Pańskiego.
Urodził się w Egipcie, skąd wyszedł z całym narodem izraelskim. Miał trzech braci: Abihu, Eleazara i Itamara. Ze swym młodszym bratem Abihu i 70 innymi Izraelitami oraz Aaronem i Mojżeszem został wezwany na górę Synaj, gdzie ujrzał wizję Jahwe. Wraz z ojcem i braćmi został wprowadzony na urząd kapłański. Najprawdopodobniej na drugi dzień po tej uroczystości Nadab i jego brat Abihu dopuścili się poważnego wykroczenia, ofiarując niedozwolony ogień, i zostali za to zabici przez ogień zesłany przez Jahwe, a potem ich ciała wyniesiono za obóz. Aaronowi oraz dwom pozostałym braciom Mojżesz zabronił obchodzić żałobę po swych bliskich, których Bóg zgładził – aby uniknąć gniewu Pańskiego.