Postacie Starego Testamentu
Manasses
(król Judy)
 
Manasses (hebr. מְנַשֶּׁה; − czyt. Menaszsze, asyr. Menasii lub Miinsie) (ur. 707, zm. 641 r. p.n.e.) − król starożytnej Judy w latach 695-641 p.n.e. Syn i następca Ezechiasza.

Manasses próbował wprowadzić w Judzie kult bogów kananejskich. Biblia sprawozdaje, że "czynił to, co złe w oczach Pana. Nawet swoich synów oddał na spalenie w Dolinie Syna Chinnomowego, oddawał się wróżbiarstwu, czarom i gusłom, ustanowił wywoływaczy duchów i wróżbitów". Budował ołtarze w Świątyni Jerozolimskiej i krwawo prześladował jahwistów. Według tradycji żydowskiej i pewnego apokryfu jedną z ofiar miał być prorok Izajasz.

Według Drugiej Księgi Kronik Manasses został porwany do niewoli przez wojska asyryjskie i w więzieniu nawrócił się na wiarę żydowską (Modlitwa Manassesa), a po powrocie na tron stał się jej gorliwym krzewicielem. Te informacje są jednak podważane przez współczesnych egzegetów.

Asarhaddon wspomina o niejakim Manassesie z Judy (Menasii kur Yauda), wśród królów, których zmusił do dostarczenia budulca na budowę swojego nowego pałacu w Niniwie. Z kolei Aszurbanipal − wśród królów, którzy zostali zmuszeni, by towarzyszyć mu w jego wyprawie przeciwko Egiptowi.

Po śmierci Manassesa tron objął jego syn, zrodzony ze związku z Meszullemet z Jotby, Amon.