Postacie Starego Testamentu Jozafat
 
Jozafat, Jehoszafat, (hebr. יְהוֹשָׁפָט Jehosaphat, Jahwe jest Sędzią); zm. ok. 848 p.n.e.) – król Judy z dynastii Dawida.

Syn Asy, króla Judy, i Azuby. Po śmierci ojca został królem Judy. Jako daty panowania podaje się lata 870-848 p.n.e., 870/869-848 p.n.e. i 871-847 p.n.e.

W polityce zagranicznej odnosił szereg sukcesów. Sprzymierzył się z izraelskim królem Achabem, za co został skarcony przez Jehu - proroka Bożego. Ustanowił też króla (lub namiestnika) w Edomie. Wysłał także flotę do Ofiru po złoto – ta jednak zatonęła, co zapowiedział proroczo Eliezer, syn Dodajasza z Mareszy. W polityce wewnętrznej popierał monoteistyczne wielbienie Jahwe. Wygnał resztę uprawiających nierząd kultowy, usunął świątyńki wyżynne i Aszery. Zabezpieczył też kraj militarnie, zatroszczył się o nauczanie ludu Słowa Bożego, przeprowadził reformę sądownictwa, nawracał osobiście swój lud do Boga, modlił się z wiarą, a Bóg odpowiadał cudami.

Po śmierci Jozafata rządy objął jego syn Joram. Oprócz Jorama Jozafat miał jeszcze sześciu synów: Azariasza (I), Jechiela, Zachariasza, Azariasza (II), Mikaela i Szefatiasza.