Joachim, Jojakim (hebr. Jehojakim, właśc. Eliakim (skrócona forma imienia Jehojakim, znaczącego prawdopodobnie: Jahwe podnosi; ur. 634 p.n.e., zm. 598 p.n.e.) – król starożytnej Judy, panujący w latach 609–598 p.n.e., syn władcy Jozjasza i Zebiddy z Rumy.
Został wyniesiony na tron przez faraona Egiptu, Necho II, i był od niego zależny. Wkrótce potem kraj Necho został podbity przez Babilończyków, a ich władca – Nabuchodonozor II – uczynił Jojakima swym lennikiem. Zwierzchnik izraelski podejmował nieudane próby fortyfikowania państwa i buntowania się przeciw ciemięzcom, które zakończyły się podbojem królestwa.
Z niejaką Nechusztą miał syna i następcę Jechoniasza.
Został wyniesiony na tron przez faraona Egiptu, Necho II, i był od niego zależny. Wkrótce potem kraj Necho został podbity przez Babilończyków, a ich władca – Nabuchodonozor II – uczynił Jojakima swym lennikiem. Zwierzchnik izraelski podejmował nieudane próby fortyfikowania państwa i buntowania się przeciw ciemięzcom, które zakończyły się podbojem królestwa.
Z niejaką Nechusztą miał syna i następcę Jechoniasza.