Jeroboam I (hebr. Jarob'am) – pierwszy władca królestwa Izraela, panujący w latach 932-910 p.n.e. odłączonego Państwa Północnego (932–910 r. przed Chr.), z pokolenia Efraima. Biblijny symbol bałwochwalstwa.
W czasie panowania Salomona prorok Achiasz przepowiedział, że Jeroboam zostanie władcą dziesięciu pokoleń. Po śmierci Salomona władzę przejął jego syn, Roboam, ale wszystkie pokolenia oprócz Beniamina i Judy zbuntowały się przeciwko niemu i obrały sobie za króla Jeroboama. Jeroboam wprowadził kult bożków i nakazał wykonanie dwóch złotych cielców. Postawił je w Dan i Betel, by jego podwładni nie wracali do Jerozolimy, by tam czcić Boga. Za jego złym przykładem poszli inni królowie Izraela, co doprowadziło do podbicia i rozproszenia Izraela przez Asyrię w 721 r. przed Chr.
W czasie panowania Salomona prorok Achiasz przepowiedział, że Jeroboam zostanie władcą dziesięciu pokoleń. Po śmierci Salomona władzę przejął jego syn, Roboam, ale wszystkie pokolenia oprócz Beniamina i Judy zbuntowały się przeciwko niemu i obrały sobie za króla Jeroboama. Jeroboam wprowadził kult bożków i nakazał wykonanie dwóch złotych cielców. Postawił je w Dan i Betel, by jego podwładni nie wracali do Jerozolimy, by tam czcić Boga. Za jego złym przykładem poszli inni królowie Izraela, co doprowadziło do podbicia i rozproszenia Izraela przez Asyrię w 721 r. przed Chr.