Jefte (hebr. יפתח, Jiftach - „[oby] [Bóg] otworzył”, od skróconej wersji wyrażenia Jiftach-el) – postać biblijna ze Starego Testamentu, jeden z Sędziów we wczesnym okresie Izraela. Pod jego dowództwem Bóg wyzwolił Izraelitów spod osiemnastoletniej dominacji Ammonitów. Pojawia się w Księdze Sędziów.
Jefte był synem Gileada, Izraelity z pokolenia Manassesa, i nierządnicy. Przyrodni bracia wyrzucili go z domu, uciekł więc do krainy Tob, gdzie zebrał wokół siebie grupę nicponi i żył z wypraw zbójeckich. Kiedy Ammonici zagrozili Izraelitom, lud zebrał się w Mispa i obrał Jeftego na wodza. Sędzia próbował negocjować z wrogiem, wykazując niesłuszność jego roszczeń, co jednak nie przyniosło rezultatu. Jefte, po złożeniu ślubu, wyruszył do walki przeciwko Ammonitom i zadał im klęskę. Pokonał też Efraimitów, którzy zazdrościli mu chwały zwycięstwa i przybyli do niego z pogróżkami. Panował jako sędzia przez sześć lat, aż do śmierci.
Jefte, zanim wyruszył na bitwę przeciwko Ammonitom, przysiągł, że jeśli zwycięży, złoży w ofierze cokolwiek wyjdzie z jego domu, gdy będzie do niego wracał. Na spotkanie wracającemu zwycięsko Jeftemu wyszła córka, jego jedyne dziecko. Jefte, mimo smutku, spełnił swoją przysięgę. Na złożenie ofiary całopalnej wskazują słowa „wypełnił na niej swój ślub”, oraz wielki ból Jeftego po zdaniu sobie sprawy z konsekwencji swej przysięgi. Wśród egzegetów są dwie interpretacje złożenia ofiary. Tradycja żydowska skłania się ku temu, że Jefte rzeczywiście zabił swoją córkę. Według niektórych komentatorów, Jefte nie znał Prawa, a był zbyt dumny, by pytać o zdanie mędrców. Inni komentatorzy uważają, że Jefte nie zabił swojej córki, lecz oddał ją do świątyni jako dziewicę. Ponieważ potomstwo było znakiem błogosławieństwa Bożego, dozgonne dziewictwo córki było szczególnym poświęceniem. Tekst biblijny mówi o tym, iż córka Jeftego opłakiwała swoje dziewictwo, a kobiety odwiedzały ją co roku: „(...) udam się na góry z towarzyszkami moimi, aby opłakać moje dziewictwo (...) każdego roku schodziły się na cztery dni córki izraelskie, aby opłakiwać córkę Jeftego Gileadczyka”. List do Hebrajczyków uznaje Jeftego za pozytywny przykład człowieka wiary. Również Orygenes w pozytywnym kontekście odwołuje się do ślubu Jeftego. Istnieją inne przykłady ofiarowania dziecka Bogu, co łączyło się z towarzyszącą temu ślubowi ofiarą całopalną. Wypełnienie takiego ślubu było przewidziane i regulowane prawem Mojżesza. Do podobnych bezkrwawych ślubów i ofiar z dziewictwa, a nawet z pierwocin całej ludności, dochodziło także wśród ludów pogańskich.
Jefte był synem Gileada, Izraelity z pokolenia Manassesa, i nierządnicy. Przyrodni bracia wyrzucili go z domu, uciekł więc do krainy Tob, gdzie zebrał wokół siebie grupę nicponi i żył z wypraw zbójeckich. Kiedy Ammonici zagrozili Izraelitom, lud zebrał się w Mispa i obrał Jeftego na wodza. Sędzia próbował negocjować z wrogiem, wykazując niesłuszność jego roszczeń, co jednak nie przyniosło rezultatu. Jefte, po złożeniu ślubu, wyruszył do walki przeciwko Ammonitom i zadał im klęskę. Pokonał też Efraimitów, którzy zazdrościli mu chwały zwycięstwa i przybyli do niego z pogróżkami. Panował jako sędzia przez sześć lat, aż do śmierci.
Jefte, zanim wyruszył na bitwę przeciwko Ammonitom, przysiągł, że jeśli zwycięży, złoży w ofierze cokolwiek wyjdzie z jego domu, gdy będzie do niego wracał. Na spotkanie wracającemu zwycięsko Jeftemu wyszła córka, jego jedyne dziecko. Jefte, mimo smutku, spełnił swoją przysięgę. Na złożenie ofiary całopalnej wskazują słowa „wypełnił na niej swój ślub”, oraz wielki ból Jeftego po zdaniu sobie sprawy z konsekwencji swej przysięgi. Wśród egzegetów są dwie interpretacje złożenia ofiary. Tradycja żydowska skłania się ku temu, że Jefte rzeczywiście zabił swoją córkę. Według niektórych komentatorów, Jefte nie znał Prawa, a był zbyt dumny, by pytać o zdanie mędrców. Inni komentatorzy uważają, że Jefte nie zabił swojej córki, lecz oddał ją do świątyni jako dziewicę. Ponieważ potomstwo było znakiem błogosławieństwa Bożego, dozgonne dziewictwo córki było szczególnym poświęceniem. Tekst biblijny mówi o tym, iż córka Jeftego opłakiwała swoje dziewictwo, a kobiety odwiedzały ją co roku: „(...) udam się na góry z towarzyszkami moimi, aby opłakać moje dziewictwo (...) każdego roku schodziły się na cztery dni córki izraelskie, aby opłakiwać córkę Jeftego Gileadczyka”. List do Hebrajczyków uznaje Jeftego za pozytywny przykład człowieka wiary. Również Orygenes w pozytywnym kontekście odwołuje się do ślubu Jeftego. Istnieją inne przykłady ofiarowania dziecka Bogu, co łączyło się z towarzyszącą temu ślubowi ofiarą całopalną. Wypełnienie takiego ślubu było przewidziane i regulowane prawem Mojżesza. Do podobnych bezkrwawych ślubów i ofiar z dziewictwa, a nawet z pierwocin całej ludności, dochodziło także wśród ludów pogańskich.