Eleazar – „uczony w Piśmie”, męczennik Starego Testamentu, święty prawosławny i katolicki, którego opis śmierci znajdujemy w Drugiej Księdze Machabejskiej.
W czasie prześladowań Żydów jakie miało miejsce za rządów Antiocha IV Epifanesa w Antiochii Syryjskiej i Jerozolimie dziewięćdziesięcioletni Eleazar przeciwstawił się profanacji do jakiej chciał go zmusić syryjski władca stając się przykładem męstwa, wierności i bojaźni bożej. Chcąc wprowadzić pogańskie obyczaje wśród wyznawców judaizmu chciano go zmusić (prawdopodobnie w obecności tyrana) do publicznego spożycia wieprzowiny. Eleazar wypluł siłą wkładane mu do ust mięso, a także odmówił symulowania jedzenia. Mimo tortur pozostał nieugięty.
W czasie prześladowań Żydów jakie miało miejsce za rządów Antiocha IV Epifanesa w Antiochii Syryjskiej i Jerozolimie dziewięćdziesięcioletni Eleazar przeciwstawił się profanacji do jakiej chciał go zmusić syryjski władca stając się przykładem męstwa, wierności i bojaźni bożej. Chcąc wprowadzić pogańskie obyczaje wśród wyznawców judaizmu chciano go zmusić (prawdopodobnie w obecności tyrana) do publicznego spożycia wieprzowiny. Eleazar wypluł siłą wkładane mu do ust mięso, a także odmówił symulowania jedzenia. Mimo tortur pozostał nieugięty.
Zginął zasieczony i rozerwany na strzępy stając się „pomnikiem cnoty”.
Analogia do męczenników chrześcijańskich sprawiła, że heroiczna postać wymieniana jest w homiliach Ojców Kościoła. W synaksariach wspominany jest 1 sierpnia, obok Braci Machabejskich.
Analogia do męczenników chrześcijańskich sprawiła, że heroiczna postać wymieniana jest w homiliach Ojców Kościoła. W synaksariach wspominany jest 1 sierpnia, obok Braci Machabejskich.