Baltazar, właśc. Bel-szar-usur (akad. Bēl-šar-uṣur; biblijny Baltazar) – babiloński książę, najstarszy syn króla Nabonida (556-539 p.n.e.), wyznaczony przez niego na następcę tronu.
Bel-szar-usur pojawia się w piątym rozdziale biblijnej Księgi Daniela, gdzie nosi imię Baltazar. Przedstawiany jest on tam jako ostatni król babiloński przed podbojem perskim oraz syn Nabuchodonozora. Niektórzy badacze uważają, że określenie „syn Nabuchodonozora" użyte tu zostało w znaczeniu „potomek Nabuchodonozora". Twierdzą oni, że Nabonid mógł ożenić się z jedną z córek Nabuchodonozora, która byłaby matką Baltazara. Jak dotychczas nie odkryto jednak żadnych dowodów które potwierdzałyby tę teorię. Z drugiej strony nazwanie Nabuchodonozora ojcem Baltazara wyjaśnia się tym, że w językach semickich wyraz ab (ojciec) oznacza także dziada, przodka lub poprzednika na tym samym stanowisku. Historyczne nieścisłości w Księdze Daniela wyjaśniane są tym, że najprawdopodobniej spisana ona została w kilkaset lat po opisywanych w niej wydarzeniach.
Według przekazu biblijnego Baltazar miał urządzić w swym pałacu wystawną ucztę, w trakcie której nakazał przynieść złote i srebrne naczynia zrabowane przez Nabuchodonozora ze Świątyni Jerozolimskiej, by goście mogli na nich ucztować. Wobec tego aktu świętokradztwa w sali pojawiła się ręka, która wypisała na ścianie tajemnicze słowa mane, tekel, fares. Król polecił wezwać Daniela, który odczytał je jako zapowiedź upadku jego królestwa, za co został ustanowiony trzecią osobą w państwie. Potwierdzałoby to teorię, że Baltazar sprawował jedynie regencję podczas nieobecności ojca w kraju.
W noc uczty Baltazar został zabity. Tym wydarzeniem kończy się piąty rozdział Księgi Daniela. Pierwszy wers następnego rozdziału informuje, że władzę w Babilonie objął sześćdziesięciodwuletni Dariusz Med, którego identyfikacja historyczna przysparza trudności badaczom Biblii.
Bel-szar-usur pojawia się w piątym rozdziale biblijnej Księgi Daniela, gdzie nosi imię Baltazar. Przedstawiany jest on tam jako ostatni król babiloński przed podbojem perskim oraz syn Nabuchodonozora. Niektórzy badacze uważają, że określenie „syn Nabuchodonozora" użyte tu zostało w znaczeniu „potomek Nabuchodonozora". Twierdzą oni, że Nabonid mógł ożenić się z jedną z córek Nabuchodonozora, która byłaby matką Baltazara. Jak dotychczas nie odkryto jednak żadnych dowodów które potwierdzałyby tę teorię. Z drugiej strony nazwanie Nabuchodonozora ojcem Baltazara wyjaśnia się tym, że w językach semickich wyraz ab (ojciec) oznacza także dziada, przodka lub poprzednika na tym samym stanowisku. Historyczne nieścisłości w Księdze Daniela wyjaśniane są tym, że najprawdopodobniej spisana ona została w kilkaset lat po opisywanych w niej wydarzeniach.
Według przekazu biblijnego Baltazar miał urządzić w swym pałacu wystawną ucztę, w trakcie której nakazał przynieść złote i srebrne naczynia zrabowane przez Nabuchodonozora ze Świątyni Jerozolimskiej, by goście mogli na nich ucztować. Wobec tego aktu świętokradztwa w sali pojawiła się ręka, która wypisała na ścianie tajemnicze słowa mane, tekel, fares. Król polecił wezwać Daniela, który odczytał je jako zapowiedź upadku jego królestwa, za co został ustanowiony trzecią osobą w państwie. Potwierdzałoby to teorię, że Baltazar sprawował jedynie regencję podczas nieobecności ojca w kraju.
W noc uczty Baltazar został zabity. Tym wydarzeniem kończy się piąty rozdział Księgi Daniela. Pierwszy wers następnego rozdziału informuje, że władzę w Babilonie objął sześćdziesięciodwuletni Dariusz Med, którego identyfikacja historyczna przysparza trudności badaczom Biblii.
