Atalia (? – 835 p.n.e.) – córka króla izraelskiego Achaba i fenickiej księżniczki Izebel, samozwańcza królowa Judy od 841 p.n.e.
Jedyna kobieta, która rządziła w Judzie. Doszła do władzy, doprowadzając do śmierci wszystkich dzieci królewskich z rodu Dawida z wyjątkiem jej wnuka Joasza, ukrytego przez siostrę Jozafata. Była czcicielką Baala, do którego kultu namówiła również męża i syna. Kiedy Joasz miał siedem lat, doszło do zamachu stanu zorganizowanego przez kapłanów Jahwe pod wodzą Jojady, w wyniku którego Atalię obalono i zabito.
Bohaterka tragedii J. Racine'a pt. Atalia (fr. Athalie), którą przetłumaczyli na język polski Stanisław Konarski i Antoni Orłowski. W latach 1751-1752 grano ją w Collegium Nobilium.
Jedyna kobieta, która rządziła w Judzie. Doszła do władzy, doprowadzając do śmierci wszystkich dzieci królewskich z rodu Dawida z wyjątkiem jej wnuka Joasza, ukrytego przez siostrę Jozafata. Była czcicielką Baala, do którego kultu namówiła również męża i syna. Kiedy Joasz miał siedem lat, doszło do zamachu stanu zorganizowanego przez kapłanów Jahwe pod wodzą Jojady, w wyniku którego Atalię obalono i zabito.
Bohaterka tragedii J. Racine'a pt. Atalia (fr. Athalie), którą przetłumaczyli na język polski Stanisław Konarski i Antoni Orłowski. W latach 1751-1752 grano ją w Collegium Nobilium.
