Michał Wiśniowiecki ojciec Aleksandra Wiśniowieckiego

Halszka Zenowiczówna matka Aleksandra Wiśniowieckiego

Zofia Wiśniowiecka siostra Aleksandra Wiśniowieckiego

Maryna Wiśniowiecka siostra Aleksandra Wiśniowieckiego

Michał Wiśniowiecki brat Aleksandra Wiśniowieckiego

Jerzy Wiśniowiecki brat Aleksandra Wiśniowieckiego

Był najstarszym synem Michała Wiśniowieckiego, późniejszego kasztelana kijowskiego i Elżbiety (Halszki) Zenowiczówny. Nie wiadomo nic o jego dzieciństwie i wykształceniu. Był polskojęzyczny (ojciec posługiwał się ruskim i polskim, ale podpisywał się zawsze, niezależnie od języka dokumentu, cyrylicą).

15 września 1580 r. otrzymał przywilej na starostwa czerkaskie i kaniowskie po ojcu. Dokument został podpisany przez króla Stefana Batorego pod Wielkimi Łukami podczas wojny polsko-moskiewskiej. W wyprawie pod Wielkie Łuki brał udział Michał Wiśniowiecki. Dokonana w tym czasie cesja starostw, potwierdzona przywilejem królewskim, czyni bardzo prawdopodobnym również udział syna. Pomimo że starszy Wiśniowiecki zachował tytuły starosty czerkaskiego i kaniowskiego do końca życia (1584), Aleksander przejął faktyczny zarząd starostwami. Ze względu na ich wielkość i pograniczne położenie na skraju Dzikich Pól zarządzanie tymi starostwami czyniło starostę ważną postacią publiczną i wiązało się z obowiązkiem obrony południowo-wschodniej granicy Korony. Ciągłe potyczki z najazdami tatarskimi, próby utrzymania kontroli nad Kozakami i wykorzystania ich siły militarnej do obrony granic, działania kolonizacyjne na zadnieprzańskich pustkowiach, a przy okazji również dbałość o osobiste interesy i powiększanie majątku wypełniły Aleksandrowi Wiśniowieckiemu resztę życia.

Młody starosta przystąpił do energicznego działania. Król już w 1581 r. upominał Wiśniowieckiego aby przestrzegał przywilejów skarżących się mieszczan kaniowskich co do użytkowania przez nich gruntów wokół miasta i praw łowieckich. Wkrótce pojawił się konflikt z największym wówczas posiadaczem ziem na Zadnieprzu Michałem Bajbuzą, ojcem Tychona. W styczniu 1592 roku został członkiem komisji królewskiej mającej na celu stłumienie powstania Kosińskiego. 2 lutego 1593 roku brał udział w rozgromieniu oddziałów Kosińskiego w bitwie pod Piątkiem, jednak był zwolennikiem zawarcia ugody z pokonanymi buntownikami. W dniu 22 maja 1593 roku został oblężony przez zbuntowanych Kozaków Kosińskiego w Czerkasach, jednakże kontratak Wiśniowieckiego spowodował rozgromienie atakujących i śmierć przywódcy powstania co doprowadziło do jego zakończenia.