Wisław II mąż Adeli

Alaryk II syn Adeli

Podczas marzeń sennych przywoływała obrazy rodzinnej Saksonii. Najprawdopodobniej pochodziła z okolic dzisiejszej Bremy. Jej ulubionymi zwierzętami były psy i koty, osioł i kogut. Znane jest jej zamiłowanie do muzyki. Nigdy nie rozstawała się z grzebieniem. Zdarzało się, że służba wydobywała dźwięki z instrumentu, które utulały ją do snu. Po przebudzeniu długo rozczesywała włosy na całym ciele. Nieliczni kronikarze opowiadali, że nigdy ich nie myła.

Zmarła w kwiecie wieku. Na wieść o jej śmierci król Wisław II nie uronił łzy co było ówczesną tradycją. W rytualnym pogrzebie nie uczestniczył jej syn, przyszły król Alaryk II wraz z małżonką Teodorą (jej nieobecność jest uzasadniona ponieważ jeszcze nie odgrywała żadnej roli na królewskim dworze). Jednak z daleka, dosiadając osła, ceremonii przyglądał się jej wnuk i przyszły król Albertyk II. Ów widok był osobliwy. Stu jedenastu grzebieniarzy wykonało lament na swych unikalnych instrumentach muzycznych. Po czym król Wisław II dał znak aby po raz ostatni zapiał kur, a grzebieniarze rozpoczęli rytualne wyłamywanie swoich zębów. Zwyczaj nakazywał aby robili to przesadnie, cierpiąc z bólu tak aby kogut się przestraszył i zaczął uciekać. Zadaniem dworzan było dopadnięcie zwierzęcia. Ten, który przyniósł królowi koguci grzebień mógł liczyć na wiele przywilejów. Przyjęło się, że taki dworzanin już nigdy nie musiał pić ani jeść rosołu w niedzielne popołudnie.