Achab (ok. 873 – 854 p.n.e. w Ramot w Gileadzie) – siódmy król północnego królestwa Izraela; syn króla Omriego, kontynuował politykę ojca, dążąc do zjednoczenia kraju. Pokonał Moabitów i Bar Hadada II − króla Aramejczyków, z którym później zawarł przymierze, prowadząc wojny z Asyryjczykami. Utrzymał pokój z królestwem Judy. Sprzymierzył się z Fenicjanami przez małżeństwo z Izebel, córką Etbaala I, króla Tyru, która wprowadziła do Izraela kult Baala i Aszery, wskutek czego Achab został potępiony przez Boga, o czym oznajmił prorok Eliasz.
W Biblii jego imię stało się synonimem niegodziwości, pamiętny wrogością okazywaną prorokowi Eliaszowi, wprowadzeniem kultu Baala i skazaniem na śmierć Nabota z namowy swej żony, królowej Jezebel, za niepopełnione winy.
W Biblii jego imię stało się synonimem niegodziwości, pamiętny wrogością okazywaną prorokowi Eliaszowi, wprowadzeniem kultu Baala i skazaniem na śmierć Nabota z namowy swej żony, królowej Jezebel, za niepopełnione winy.
Achab nie tylko wprowadził Baala jako boga do stolicy swego państwa, ale ponadto za namową Jezebel wzniósł ołtarze pogańskie na wielu wzgórzach, gdzie pod osłoną gajów kapłani i inni uczestnicy tego kultu wywierali swój wpływ, aż cały niemal Izrael poszedł za nimi. Zginął podczas oblężenia Ramot w Gileadzie przez Aramejczyków. Jego następcą był Ochozjasz. Kilka lat po jego śmierci ród Omrydów został wymordowany przez ich przeciwników, a królem został Jehu, który został wcześniej namaszczony na króla przez Elizeusza.
 |
 |
 |