August II Mocny ojciec Augusta III Sasa	Krystyna Eberhardyna Hohenzollernówna matka Augusta III Sasa	Maria Józefa Habsburżanka żona Augusta III Sasa	Klemens Wacław Wettyn syn Augusta III Sasa	Karol Krystian Józef Wettyn syn Augusta III Sasa	Franciszek Ksawery Wettyn syn Augusta III Sasa
Maria Krystyna Wettyn córka Augusta III Sasa	Fryderyk Krystian Wettyn syn Augusta III Sasa	Maria Małgorzata Wettyn córka Augusta III Sasa	Józef August Wettyn syn Augusta III Sasa	Maria Józefa Wettyn córka Augusta III Sasa	Maria Kunegunda Wettyn córka Augusta III Sasa
Maria Elżbieta Wettyn córka Augusta III Sasa	Maria Anna Wettyn córka Augusta III Sasa	Maria Amalia Krystyna Wettyn córka Augusta III Sasa	Albert Kazimierz Sasko-Cieszyński syn Augusta III Sasa

Augustus III, Dei Gratia Rex Poloniae, Magnus Dux Lithuaniae, Russiae, Prussiae, Masoviae, Samogitiae, Kijoviae, Volhyniae, Podoliae, Podlachiae, Livoniae, Smolensciae, Severiae, Czerniechoviae, nec non hereditarius Dux Saxoniae Princeps et Elector etc.

August III, z Bożej łaski król Polski, wielki książę litewski, ruski, pruski, mazowiecki, żmudzki, kijowski, wołyński, podolski, podlaski, inflancki, smoleński, siewierski, czernihowski, a także dziedziczny książę saski i książę-elektor.

Jedyny syn Augusta II i Krystyny Eberhardyny. Wychowany przez matkę i babkę Annę Zofię w luteranizmie. W 1711 pod opieką wojewody inflanckiego Józefa Kosa wyruszył w podróż po Europie (przez Norymbergę, Frankfurt, Heidelberg i Bazyleę), w trakcie której Kos udaremnił porwanie królewicza przez agentów brytyjskich podczas karnawału w Wenecji. 27 listopada 1712, uwalniając się spod wpływu swojej luterańskiej babki, potajemnie przeszedł w Bolonii na katolicyzm, co miało umożliwić mu osiągnięcie w przyszłości zarówno korony polskiej, jak i cesarskiej (po bezdzietnym wówczas Karolu VI). Ze względu na sytuację wewnętrzną w protestanckiej Saksonii oraz sytuację międzynarodową konwersję tę utrzymywano w tajemnicy przez kolejnych 5 lat, do 11 października 1717. Jej ogłoszenie nastąpiło w Wiedniu i spowodowało m.in. wypowiedzenie przez króla duńskiego układu sukcesyjnego z 1709, zapewniającego Wettynom następstwo tronu w Danii. W 1714 nieudaną próbę porwania królewicza podjęli w Kolonii agenci szwedzcy; spekulowano, że miała ona na celu detronizację Augusta II i oddanie władzy w Saksonii Fryderykowi Augustowi, którego traktowano wówczas jako protestanta. Od września 1714 do maja 1715 był on gościem Ludwika XIV. Wbrew żywionym nadziejom, do Rzymu nie udało mu się dotrzeć, dłuższy czas spędził natomiast w Wenecji, gdzie zaprzyjaźnił się z późniejszym elektorem bawarskim i cesarzem Karolem VII. Tu poznał też Antonia Vivaldiego, którego dzieła w decydujący sposób przyczyniły się do rozbudzenia u przyszłego króla zainteresowania muzyką włoską oraz operą. W sierpniu 1716 królewicz przeszedł łagodnie ospę, a następnie zatrucie grzybami. 20 sierpnia 1719 w Wiedniu poślubił arcyksiężniczkę austriacką Marię Józefę Habsburg, córkę cesarza Józefa I i Wilhelminy Amalii z Welfów; wcześniej rozważano jego ożenek z córką cara Piotra I, z królewną duńską bądź francuską księżniczką Conti. Drezdeńskie wesele, jakie dla syna wyprawił we wrześniu August II, cieszyło się opinią jednej z najwspanialszych barokowych imprez Europy i kosztowało 4 mln talarów. W 1726 Fryderyk August po raz pierwszy pojawił się w Warszawie. Maria Józefa urodziła 14 dzieci:

Fryderyk August (1720–1721)
Józef August (1721–1728)
Fryderyk Krystian (1722–1763) – elektor Saksonii w 1763
Maria Amalia (1724–1760) – żona króla Neapolu, Sycylii i Hiszpanii Karola III Burbona
Maria Małgorzata (1727–1734)
Maria Anna (1728–1797) – żona elektora Bawarii Maksymiliana III Józefa Wittelsbacha
Franciszek Ksawery (1730–1806) – regent Saksonii w latach 1763–1768
Maria Józefa (1731–1767) – żona delfina Francji Ludwika Ferdynanda Burbona
Karol Krystian (1733–1796) – książę Kurlandii i Semigalii w latach 1759–1763
Maria Krystyna (1735–1782)
Maria Elżbieta (1736–1818)
Albert Kazimierz (1738–1822) – książę cieszyński w latach 1766–1822, namiestnik Niderlandów w latach 1781–1787
Klemens Wacław (1739–1812) – elektor i arcybiskup Trewiru w latach 1768–1803
Maria Kunegunda (1740–1826).

Podczas jego panowania powstało słynne powiedzenie Za króla Sasa jedz, pij i popuszczaj pasa!

Po śmierci Augusta II Mocnego w 1733 zawarł traktat z Austrią (w którym w zamian za poparcie swojej kandydatury uznał sankcję pragmatyczną Karola VI Habsburga) i, z carycą Anną Iwanowną, zobowiązał się przestrzegać zasad ustrojowych Rzeczypospolitej; zgodził się też, by faworyt rosyjski Ernest Jan Biron objął w lenno Kurlandię.

Kiedy sejm konwokacyjny 22 maja 1733 przyjął uchwałę o wykluczeniu cudzoziemskich pretendentów do korony polskiej, 11 sierpnia nastąpiła zbrojna interwencja Rosji, która, wspierana przez dyplomację Austrii i Saksonii, wprowadziła do Polski 32 tys. żołnierzy. 12 września 1733 w Warszawie Stanisław Leszczyński wybrany został przez 11 697 szlachty królem Polski. Przybył on na elekcję z Francji, znacznie wspierany funduszami przez swego zięcia, króla Francji Ludwika XV Burbona. 29 września na Pragę dotarły wojska rosyjskie.

5 października stronnicy Sasa pod osłoną korpusu rosyjskiego generała Piotra Lacy ogłosili Augusta III królem Polski we wsi Kamion na Pradze. Kandydata poparło 906 stronników. Jednocześnie stronnicy Augusta zawiązali konfederację warszawską pod laską Antoniego Józefa Ponińskiego. 10 października do Warszawy wkroczył korpus wojsk rosyjskich. 1 listopada 1733 August zaprzysiągł pacta conventa.

17 stycznia 1734 w katedrze na Wawelu August III został koronowany na króla Polski przez biskupa krakowskiego Jana Aleksandra Lipskiego. Wybór ten stał się przyczyną wojny o sukcesję polską. W maju 1734 nastąpiła interwencja sił francuskich, które pod wodzą hrabiego de Plélo bezskutecznie próbowały przyjść z pomocą oblężonemu w Gdańsku przez Rosjan i Sasów Stanisławowi Leszczyńskiemu. 7 lipca Gdańsk skapitulował po kilkumiesięcznym oblężeniu. 5 listopada stronnictwo Leszczyńskiego zawiązało antysaską konfederację dzikowską. 21 listopada August III przybył do Warszawy, a 25 listopada dokonał uroczystego wjazdu przez specjalnie zbudowaną bramę tryumfalną.

W 1736 roku odbył się jedyny niezerwany w czasie panowania Augusta III sejm pacyfikacyjny, na którym potwierdzono jego tytuł królewski.

W 1737 roku pozwolił, by faworyt carycy Anny Iwanowny, Ernest Jan Biron, objął jako lenno Księstwo Kurlandii i Semigalii. Okres trzydziestoletnich rządów Augusta III nie został w Polsce zmącony formalnie żadną wojną zewnętrzną, choć król wciągnął Saksonię w trzy wojny pomiędzy Prusami i Austrią o Śląsk, mający dla Polski żywotne znaczenie. W 1745 Francja poparła jego kandydaturę na cesarza. W 1745 doprowadził do zawarcia traktatu warszawskiego, skierowanego przeciwko Prusom. W 1745 zawarł pokój drezdeński z Prusami, a w 1746 traktat subsydiarny z Francją Ludwika XV, w 1746 wynajął 7000 żołnierzy saskich z wojska Wielkiej Brytanii. W 1756, gdy Saksonia została zaatakowana przez Prusy na początku wojny siedmioletniej, sam August III kapitulował w Pirnie. Dla Polski był to koniec okresu spokoju: kraj przemierzały teraz podążające na zachód armie rosyjskie, rekwirując, a niekiedy grabiąc całe wsie i miasta. W dodatku Fryderyk II wszedł w posiadanie w Saksonii polskich stempli menniczych, co pozwoliło mu zalać Rzeczpospolitą bezwartościową monetą – tzw. efraimkami, bitymi przez Veitela Heinego Ephraima.

Władca nie troszczył się zbytnio o siłę militarną Rzeczypospolitej, więcej uwagi poświęcając własnemu wystawnemu życiu i powiększaniu bogactwa swego drezdeńskiego dworu. Był wielkim znawcą i mecenasem sztuki (zwłaszcza malarstwa), wzbogacając Galerię Drezdeńską o arcydzieła malarskie klasy światowej. W 1748 roku wzniósł w Ogrodzie Saskim w Warszawie Operalnię, budynek teatralny bogato wyposażony w maszyny i dekoracje. Angażował znakomite zespoły włoskiej commedia dell’arte, opery i baletu. W 1733 Jan Sebastian Bach dedykował mu swoją wielką mszę h-moll, jedno z największych dzieł w historii muzyki światowej. W Rzeczypospolitej przebywał bardzo rzadko, uczestnicząc tylko w obradach senatu i podpisując dokumenty we Wschowie, dokąd mu było najbliżej z ziem elektoratu, do którego szybko powracał. Wiadomo, że oprócz ojczystego języka niemieckiego znał także francuski, polski i łacinę. W oficjalnej korespondencji posługiwał się francuskim, który uważał za „język władców”, natomiast nie używał czynnie języka polskiego, przez co część późniejszych badaczy błędnie twierdziła, że w ogóle go nie znał. Wiadomo, że w młodości uczył się też języka rosyjskiego, ale z nieznanym dzisiaj skutkiem.

W swej polityce zagranicznej opierał się na Rosji. Bezpośrednio polityką (zarówno państwa, jak i dworu) kierował główny doradca króla – „premier-minister” Saksonii i Polski, Henryk Brühl, który dla współczesnych stał się synonimem korupcji i złotych czasów saskich w ujemnym pojęciu. Okres panowania Sasów został niesłusznie zdeprecjonowany i jednostronnie osądzony, głównie za sprawą Prus będących w ciągłym konflikcie z Wettynami i gorliwie propagujących antysaską publicystykę. Należy podkreślić, że August III wprowadził urząd premiera i podział na ministerstwa. Rozbudował (przy niechętnej postawie szlachty i magnaterii) Zamek Królewski w Warszawie dostawiając eksponowane od strony Wisły skrzydło saskie (Elewacja Saska). Monarcha wykupił od mieszczan gdańskich arrasy wawelskie, poczynił wiele prac renowacyjnych na Wawelu, a także doprowadził do właściwego funkcjonowania Komisji Brukowej w Warszawie pod przewodnictwem marszałka Franciszka Bielińskiego.

Na współczesne negatywne stereotypy i złą opinię o czasach saskich wpłynęła również niechęć do Wettynów ze strony późniejszego króla Stanisława Augusta i Czartoryskich. Czasy saskie to rozwój polskiej sztuki kulinarnej, wytwornego jedzenia, w tym stosowania powszechniej sztućców, obrusów i wysokiej jakości porcelany. Wśród cudzoziemców funkcjonowało wówczas powiedzenie odnoszące się do wytwornego jedzenia: „jadłem jak polski król”. Jest to także okres rozpowszechnienia się bielizny osobistej i pościeli. Spopularyzowano picie kawy, początkowo w domach, a z czasem w pierwszych w Polsce kawiarniach – tzw. kafenhauzach (w Warszawie w okolicach pl. Żelaznej Bramy). Zapoczątkowano też korzystanie z wód mineralnych, które w glinianych zalakowanych butlach (odnalezione podczas prac archeologicznych na terenie Pałacu Saskiego w Warszawie i Zamku Królewskiego w Warszawie) sprowadzano z Saksonii, by następnie uruchomić rodzime źródła. August III popierał naukę, czego dowodem jest ufundowanie kilkuset (ponad 800) stypendiów dla studiującej polskiej młodzieży w Dreźnie. Ludzie ci w przyszłości stali się głównymi działaczami Oświecenia. Czasy saskie to także masowy napływ specjalistów z Saksonii, którzy w większości się polonizowali, jak również rozwój osadnictwa holenderskiego, związanego z pracami melioracyjnymi na nieużytkach. Okres ten to także wielki i dynamiczny rozwój Poczty Saskiej, niezbędnej do prawidłowego funkcjonowania dwóch ośrodków władzy w Warszawie i w Dreźnie.

Z rąk Augusta III prawa miejskie otrzymały m.in. Jedwabne, Czyżew, Końskie, Ilińce i Wielki Mizocz.

Rzeczpospolita okupiła swą neutralność i nieangażowanie się w wojny znacznym osłabieniem swej pozycji na arenie międzynarodowej. Z głównej aktorki polityki europejskiej XVII wieku przeistoczyła się faktycznie w jej bierną obserwatorkę.

Po części rekompensował jej to stały wzrost gospodarczy i odbudowa kraju w warunkach pokoju. Począwszy od lat 30. zauważalny był rozwój gospodarki Polski, m.in. dzięki zastosowaniu w dobrach królewskich zdobyczy saskiej „kameralistyki”, odczuwalny był również napływ wielu artystów, architektów i rzemieślników saskich, którzy sprawili, iż Rzeczpospolitą pokryły najmodniejsze budowle magnackie, wcale nie odbiegające poziomem artystycznym od reszty Europy. Wystąpiło znaczne ożywienie handlu zagranicznego z Saksonią i Turcją, zmalał zaś tranzyt towarowy przez Rzeczpospolitą z Rosji, która towary eksportowane do Europy kierowała przez własne porty na Bałtyku.

Za początek okresu Oświecenia w Polsce przyjmuje się rok 1740. Począwszy od lat 40. zauważalny staje się rozwój szkół jezuickich; kolegia jezuickie wobec upadku Akademii Krakowskiej przejmują ciężar szkolnictwa wyższego. Stanisław Konarski inicjuje wówczas reformę wszystkich szkół pijarskich w duchu europejskiego Oświecenia. W 1747 bracia-biskupi Andrzej Stanisław i Józef Andrzej Załuscy otwierają pierwszą polską publiczną Bibliotekę Załuskich w Warszawie.

W okresie panowania Augusta III nastąpiło faktyczne rozczłonkowanie Rzeczypospolitej. Podzieliła się ona na niemal suwerenne państwa magnackie z własną armią, formalnie tylko pozostające w granicach królestwa. Np. armia prywatna Czartoryskich niewiele ustępowała liczebnie armii królewskiej, będąc przy tym lepiej wyekwipowana i wyszkolona. Wobec faktu, iż od 1736 żaden sejm nie doszedł do skutku, ciężar władzy ustawodawczej spoczął teraz na niższej strukturze prawodawczej – sejmikach. Uchwalały one tzw. lauda sejmikowe będące podstawą działania administracji w poszczególnych województwach.

Największe rody magnackie, często wspierane przez państwa ościenne, toczyły między sobą nieustanną grę o wpływy, czego efektem był faktyczny paraliż państwa, gdyż nie pozwalano, by którakolwiek z frakcji uzyskała przewagę. Tak robili Radziwiłłowie herbu Trąby, Braniccy, Ogińscy, Czartoryscy, Sapiehowie, Potoccy, Lubomirscy, Rzewuscy i wiele innych rodów w Koronie i na Litwie. Główne, przeciwstawne sobie obozy reprezentowało stronnictwo prorosyjskie Czartoryskich i Poniatowskich (tzw. obóz Familii), oraz stronnictwo propruskie Potockich. Pomiędzy nimi istniała jeszcze tzw. Kamaryla Mniszcha, czyli obóz prosaski. Osobną partię stanowili też później stronnicy hetmana Branickiego. W 1763 Czartoryscy planowali przeprowadzenie z pomocą Rosji zamachu stanu i odsunięcie Augusta, lecz przeszkodził temu wcześniejszy zgon króla.

August III Wettyn zmarł w Dreźnie i pochowany został w kryptach tamtejszego kościoła dworskiego (Hofkirche), razem ze swoją żoną Marią Józefą Habsburg.

Odznaczenia

Kawaler:

polskiego Orderu Orła Białego (1713 lub 1714)
duńskiego Orderu Słonia (1709)
austriackiego Orderu Złotego Runa (1723)
pruskiego Orderu Orła Czarnego (1736)
rosyjskiego Orderu św. Andrzeja Apostoła (1736)
rosyjskiego Orderu św. Aleksandra Newskiego (1736)
saskiego Orderu Wojskowego Świętego Henryka (1736, fundator)